‘Obama
is having his birthday party here,’ vertelt een voorbijganger ongevraagd.
‘Right here at the Steakhouse.’ Ik kijk om me heen en zie ineens overal cameramensen
en nieuwspresentatoren. Hoe kon dat me nou ontgaan zijn? Een onsamenhangende
groep locals en toeristen verzamelt zich voor de trap van het State House, een modern
kantoorgebouw in downtown Boston. In de perkjes op het bordes staan
verkiezingsborden met ‘Obama for president’. En bovenaan de trap staan een paar
onvervalste men in black. In het publiek gonst het; ‘He is coming out!’ Dat wil
ik niet missen!
In
1995 heb ik Clinton al eens bijna aangeraakt. De
toenmalige president was in Rotterdam voor de viering van 50 jaar Marshallplan.
Alle in Nederland wonende Amerikanen waren uitgenodigd. Zo ook Kris. Gratis
haring en jenever, daar zegt een expat geen no tegen. De festiviteiten vonden
plaats bij hotel New York, ooit het bolwerk van de Holland Amerika lijn. Tot
onze verbazing liepen we er Dana en Marijke tegen het lijf. Kris en hij woonden bij elkaar om de hoek in de Indische buurt, maar zagen elkaar aan voor Surinamer. Vriendschap tussen twee in Groningen bivakkerende Amerikanen, ontsproten aan 50 jaar Marshallhulp.
Clinton
sprak charismatisch en of je wilde of niet, je was starstruck. Je wilt zo
iemand geen bovenmenselijke eigenschappen toedichten, maar oog in oog met de
machtigste man ter wereld voel je je wel heel klein en gewoontjes. De
president liep op enkele meters afstand langs ons heen. Het was dat hij werd
afgeschermd door een cordon van bodyguards, anders had ik de verleiding niet
kunnen weerstaan hem aan te raken. Ik begreep Monica wel, de man genereerde
feromonen of het Cupido’s pijlen waren.
Rond
de tijd van het Lewinsky schandaal gaven Kris en ik een paasfeest. Voor de
uitnodiging tekende ik een cartoon met daarop Clinton in boxershort met Stars
and Stripesprint. Zijn bont gekleurde ballen bungelden buiten de boxer en voor
zijn open gulp hield hij een vrijheidsbeeld. Voor hem geknield zat Monica
Lewinsky met een penseel in haar mond zoals je een roos tussen je tanden houdt.
In Clintons tekstballonnetje stond: `All she did was mouthpaint my
eastereggs...’
Ook de fysieke nabijheid van Obama windt me op. Onopvallend posteer ik me
in de menigte. Zo leer ik dat Obama een fundraiser houdt in het State House waar
hij zijn 47ste verjaardag viert. In intieme kring met slechts 825
genodigden, die uiteraard wel moeten betalen voor zijn partijtje. Prijzen
variëren van 1.000 tot 15.000 dollar, maar voor dat laatste bedrag mag je bij hem aan tafel en op de foto met de Birthday
Boy. Op de vraag wat hij voor zijn verjaardag wil hebben, antwoordde hij:
’Indiana, Collorado and Virginia.'
Een
wat gezette Hillary look a like houdt theatraal een fluoriserend geel bord omhoog
met ‘Selected, not elected’ erop. Met een sticker op haar borst stelt ze zich
voor als Puma. Ze is tegen Obama en hoopt dat hij ontmaskerd wordt zodat
Hillary back in the race is. Tegen overduidelijke Obama fans sist ze: ‘shame’
in hun gezicht. Dit
wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen. Een nichterig (of mag dat niet meer?) olijke Indiër jut
de menigte op om in koor ‘Obama Obama’ te roepen. Puma wordt boos. Bij de korte
schermutseling die volgt, sneuvelt haar bord. Even later staat de olijke nicht
met zijn eigen kartonnen bord naast haar. ‘Idiot’ staat erop met een pijl
richting Puma. Is dit soms doorgestoken kaart?
De
lijfwachten zijn naar binnen, de cameramensen weg. Het gonst dat Obama is vertrokken. Dan heb ik hier ook niets meer te zoeken. Bij metrostop Haymarket hoor ik
loeiende sirenes. Vijf politiemotoren gevolgd door geblindeerde zwarte SUV's
scheuren de bocht om. In een van de wagens zit een donkere man achter een open
raampje. Hij knipoogt naar me. Did I, Tjitske Antje
Willemina Zuiderbaan just see Mister Barack Obama wink at me?
