Ik zit hier heel alleen jarig te wezen… Nou ja alleen… Sam en Puck, ouwe trouwe chihuahua’s, houden mij gezelschap op deze tweede verjaardag tijdens een lockdown. Uitgerekend in de week voor het grote feest voor mijn 65ste verjaardag vorig jaar, viel in ons land de eerste coronadode en kondigde Rutte de allereerste Persconferentie aan. Handen schudden was toen al verboden. Na die coronadode zegden mijn feestgangers een voor een af. Misschien toch verstandiger… Uiteindelijk besloot ik het hele feest maar af te blazen. Flink balend, dat wel. Het had mij een hoop wikken en wegen gekost om überhaupt tot een feest te besluiten. Die verdomde Vissen ook, die elk hun eigen kant op zwemmen! Op de dag zelf leek het me beter om toch naar het afgezegde Beloofde land te gaan voor het geval ik niet iedereen had bereikt. Een handjevol dappere vrienden sloot zich aan en voor ik het wist hingen we in dat kleine café dansend om elkaars nek, blèrden we mee met de muziek en ontstond er bijna een heus bargevecht om een pizza. Een hydroscept wilde zich ervan verzekeren dat er geen vis op de pizza zat en stak zijn neus er in, waarop een aangeschoten creatief dat niet normaal vond en smerig en asociaal. Ik sprak ze vermanend toe. Een beter feest had ik me niet kunnen wensen. En niemand kreeg corona.
Vandaag
word ik zomaar 66! Vooralsnog medicijnvrij, wie doet me dat na? Op zich al een
reden tot feest. Helemaal ongeschonden ben ik er natuurlijk niet uitgekomen,
uit die eerste 66 jaar, waarvan ik mij er zeker 25 tot de beroepsmatige alcoholisten
onder ons mocht rekenen vanwege een horecabestaan voor en achter de bar. En met
een lichaam dat de laatste 30 jaar al dagelijks zo veel pijn doet dat ik wel
eens denk, hoe lang nog? Niet dat ik definitief dood wil, hell no! Maar wat zou
ik af en toe graag in een ander lijf willen wonen. Met hetzelfde uiterlijk
overigens, daarover hoor je mij niet klagen. Zelfs niet over die hangende dijenvellen,
betepelde zakjes en buik vol craquelé waar het melkmeisje van Vermeer een
puntje aan kan zuigen. Dat is progressie. En ik heb al een man…
Een paar
weken geleden las ik dat er voor fybromyalgie eindelijk een medische oorzaak is
gevonden. Iets in de hersenen. Niet langer zo’n vage aandoening – het zal wel
stress zijn - voor gevoelige typjes, vrouwentypjes vooral. 30 jaar lang voelde ik
mij zo’n typje. Het moest wel psychisch zijn, want een lichamelijke oorzaak
voor de pijn werd nooit gevonden. Eureka! Eindelijk erkenning! (De pijn is er
niet minder om.)
Toch ook dit
jaar geen feest in traditionele zin. Geen dans- en schranspartij, geen cock- en
mocktails. Maar wel met een Lang zal ze leven om 6 uur 's ochtends. Zo’n 50 berichtjes via allerlei digitale kanalen. Een turquoise legging van mijn favoriete winkel, het Winkelhuis
in Leens. Het rimpelperspectief van Hans Dorrestein met als ondertitel Hoe
overleef ik de oude dag? Filmpjes van vrienden wiens gezichten op Wombo AI liedjes
zingen, waarvan Vriend zich afvraagt wat volwassenen ertoe beweegt om zich op die
manier te profileren. En met mislukte, maar overheerlijke rabarbercheesecake.
