Een dag na het rooien van mijn vroege aardappels, krijg ik helse pijnscheuten in mijn rug en rechterheup. Pijnstillers verdraag ik slecht, een duf hoofd, maar nog net zo veel pijn, dus moet een flinke sloot alcohol mij door het verjaarspartijtje van Gyp heen helpen. Die verdoving kan ik pas ’s avonds toepassen, eerst moet er gecaterd worden. Het huilen nader dan het lachen, bekommer ik me om de (nieuwe) aardappelsalade, meloen met feta en zwarte olijven, Danerolletjes met spinazie, en vlees en vegaspiezen voor op de bbq, terwijl vriendlief zijn nageslacht met waterpistolen tracht uit te roeien.
De oudste chihuahua heeft ons de halve nacht uit de slaap gehouden met haar
gehoest. Door hartfalen krijgt ze het vocht niet uit haar lijfje en gaat dit
soms ’s nachts in de weg zitten, met urenlange non stop hoestbuien tot gevolg.
Erg fit voel ik me dus niet.
Wanneer alle gasten van eten zijn voorzien, is de sangria bijna op en omdat ik
geen zin heb in bier, weet ik even niet wat in te nemen tegen de pijn. De
boekhandelaar/barkeeper in het gezelschap is bereid iets voor me te mixen. Vier
volle wijnglazen troebel, onbestemd gekleurd, in de verte naar sangria smakend
vocht later, moet ik voor het eerst in jaren ’s nachts mijn bed uit om ouderwets
te kotsen. Pijn in de rug maakt plaats voor een tollend hoofd en
antiperistaltische bewegingen in de rest van mijn lichaam. Het effect is tijdelijk,
helaas voor de pijn, maar gelukkig voor de rest.
Via een dorpsvriendin kom ik in contact met de redactie van
het blad Waddenland. Zij heeft de redactie de link naar mijn blog gestuurd als
proeve van mijn schrijfvaardigheid. Niet echt representatief voor mijn broodschrijverij…
De eindredacteur belt en ‘leuk dat je geïnteresseerd bent in Waddenland, maar
artikelen voor ons blad hebben toch wel een andere tone of voice dan jouw
columns. De teksten mogen wat hipper.’ Ik stel voor om proefteksten te maken en
krijg vervolgens de opdracht 4 korte teksten over Winsum te schrijven in de tone
of voice van het merk Groningen. Als richtlijnen krijg ik steekwoorden als
Trots, Nuchter, Persoonlijk en Kwinkslag mee. Een tekstje over Pieterburen
dient als voorbeeld:
‘De paden op…
De bekendste wandelroute van Nederland start in Pieterburen. Met het
Pieterpad loop je in 500 km naar de Sint-Pieterberg. Een klein stukje wandelen
kan ook. Of volg het Pieterfietspad!’
Niks mis mee. In een poging mijn eigen teksten te
‘verhippen’, schrijf ik over Winsum:
‘Ouderwets winkelen
Vergeet Bol.com en shop in de goed
voorziene winkelstraatjes. Van grote keten tot lekker lokaal. Bubbels met kaas,
nootjes en verse vis. Je party outfit twee deuren verderop. Liever tweedehands?
Op industrieterrein Het Aanleg vind je twee kringlopen naast elkaar.
Niks mis mee. Of toch wel? De redactie is er niet van
gecharmeerd, niet hip genoeg ondanks die Engelse termen?
Omdat de pijn in mijn rug maar niet minder wordt, consulteer
ik de huisarts. Ze sluit een hernia en andere ellende uit, vermoedt dat het de
spieren zijn en schrijft pijnstillers voor. Naproxen. Schijn ik eerder te
hebben gebruikt. Of ik nog last van mijn maag heb, vraagt ze. Niet op dit
moment. Ik haal de medicijnen bij de apotheek en slik een pil voor het slapen
gaan. De volgende ochtend belt een onbekend Gronings nummer. De apotheek. ‘U
heeft gisteren Naproxen bij ons gehaald. Op uw leeftijd zou u daar
maagbeschermers bij moeten slikken, maar die heeft u niet gekregen...’
Ik voel me ineens heel oud.
