De eeuwige veenkoloniaal

Staat dat er echt? Voor mijn goede vriendin, Tjitske? Ah, dát bedoelde hij dus met dingen uitvergroten als schrijver. Daar had hij het net over tijdens het interview bij boekhandel Godert Walter ter gelegenheid van De eeuwige veenkoloniaal, zijn nieuwe bundel. Hij is mijn inspirator. Ik zal niet beweren dat ik door Herman ben gaan schrijven, dat doe ik al sinds mijn vader thuiskwam met dummies van de Arbeiderspers. Maar tijdens zijn workshop Columnist in een dag, heeft hij wel mijn puntjes op hun i gezet. Toen ik hem later een column stuurde over zijn optreden op Oerol met Meindert Talma, mocht ik het verhaal komen voorlezen op de Prozaclub. Omdat ik wel twintig man publiek op de been bracht, omgekocht met gado gado en gratis drank, werd ik zelfs gevraagd voor de vaste kern van de club. Ik verheugde me elke Proza-avond het meest op de stukjes van Herman Sandman. Bijna verontschuldigend, zonder opsmuk, met de lach om de hoek. Inmiddels is hij gestopt met de Prozaclub. Te druk met broodschrijven. Maar via Facebook volg ik zijn blog, wat mij inspireert om er ook een te beginnen. Bij deze dus.

Terwijl ik in de rij sta om het boek te laten signeren, probeer ik naarstig iemand te bedenken om het aan op te dragen. Ik voel me ineens ongemakkelijk. Is het niet aanstellerig om een handtekening van hem te willen? We kennen elkaar immers, al is het vooral uit onze voordrachten. Maar dat is het niet. Ik kijk tegen hem op, realiseer ik me. Ik kijk tegen hem op, omdat hij alles heeft bereikt wat ik zelf had willen bereiken. En dat terwijl hij nog minder zelfvertrouwen heeft dan ik. Hij werkt voor de krant, ook al is dat het plaatselijke sufferdje. Geeft boeken uit, al `lopen’ die vooral lokaal. En hij heeft een gezin, al hebben de kinderen meer aandacht voor dingen met snoeren dan voor de opvoeding. Zelf vindt hij het allemaal niet zoveel voorstellen. Behalve zijn gezin dan, daar legt hij een minister voor om als het moet. Dan komt papa leeuw in hem los. 

Als ik aan de beurt ben stamel ik. `Het is gewoon voor mezelf, ik kon niet zo gauw iemand bedenken, ik bedoel, ik zou het aan een heleboel mensen willen opdragen, maar daar heb ik het budget niet voor.’ Het budget niet voor, waar komt dat ineens vandaan?! Zeker van de schrik van het bericht dat de automatische betaling van mijn creditcard niet afgeschreven kon worden. Gelukkig gaat hij er niet op in en begint aan zijn opdracht in het boek. Ik ratel door. Wanneer ik de rij wachtenden in mijn nek voel hijgen, neem ik het gesigneerde exemplaar van hem aan en wens hem succes. Verbaasd lees ik zijn boodschap. Voor mijn goede vriendin Tjitske. Met daaronder een typisch veenkoloniale krabbel. Zo’n handtekening van ik wíl wel, maar ik dúrf niet uit te pakken. Toch heb je dat gedaan Herman. Toch heb je dat gedaan.


De Prozaclub is elke 3e donderdag van de maand om 20.30 uur in De Kroeg van Klaas aan de Verlengde Oosterstraat in de Oosterpoort in Groningen.