De naam van mijn jongste broer verschijnt in het display van
mijn mobiel. Hij heeft me gebeld. Mijn hart slaat over. Op deze leeftijd kan
elk telefoontje immers een onheilstijding inhouden. Broer zou het ziekenhuis
bellen over de uitslag van het darmonderzoek van onze moeder. Heeft hij slecht
nieuws? Slecht voor mijn moeder, of voor ons? Voor iemand die gezond, gelukkig
en redelijk helder van geest 91 is geworden kan een naderend levenseinde niet
als een complete verrassing komen. `Oh, nu al?’Het nieuws zal dus vooral slecht voor óns zijn. Als mijn moeder overlijdt, ben ik nl met geen enkele navelstreng meer aan het leven verbonden. Dan heb ik geen generatie meer boven me en geen generatie onder me. Geen partner naast me, en geen God om in te geloven. Wie moet er straks dan trots op me zijn, wanneer ik een mooie column voorlees? Wie gaat me troosten als ik in 6 van die 7 sloten tegelijk ga lopen? Want ik garandeer je, dat blijf ik doen! Wie zet me met beide beentjes op de grond wanneer mijn emoties als ongeleide projectielen weer eens hun doel voorbij schieten? Ik hoor de quasi-therapeutische dooddoener al: `Jijzelf natuurlijk!’ Hah! alsof ik mezelf kan redden.
Gelukkig blijkt het telefoontje uitstel van executie, er is nog geen uitslag van het ziekenhuis. Nog even opgelucht
ademhalen en me voorbereiden op het onvermijdelijke. Tenzij ik mijn verlosser, die grapjas met spelprobleem, alsnog
tegenkom...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten