 |
| griepvirus |
Wanneer je huid geen aanraking kan verdragen, zelfs niet van
de zachtste flanellen pyjama, dan weet je: ik heb koorts. En wanneer je rochelt
als een ouwe kettingroker die de vaporizor iets voor mietjes vindt, je oogleden
nog maar op één stand willen en het hanteren van de afstandsbediening je al
uitput, weet je: ik heb griep. Zo lig ik al drie dagen op de bank in een
houding die eufemistisch uitgedrukt niet best is voor mijn rug. Maar die doet
toch al pijn, dus dat merk ik pas wanneer ik me zuchtend en steunend overeind
hijs voor toiletbezoek of de verversing van het hete citroen-gemberwater dat
mijn genezing moet bevorderen.
De emotionele weerstand houdt gelijke tred met de
fysieke; ik kan overal wel om janken. Om een app van een collega: `Beterschap,
we missen je wel hoor.’ Het gezicht van Joey uit Friends wanneer hij hoort dat
zijn beste vriend Chandler met zíjn vriendinnetje heeft gezoend. En zelfs om
een filmpje van André Rieu die Amazing Grace speelt, begeleid door piccolo en
doedelzak. Het moet niet gekker worden. Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik
wel bewondering heb voor meneer Rieu. Hij maakt toch maar mooi zijn
megalomane dromen waar. En toch zo gewoon gebleven, hè? Bovendien schijnt hij
ook nog eens goed voor zijn personeel te zijn, zag ik ooit in een documentaire
op de TROS. Toen was ik ook ziek zeker...
New York
Wanneer ik vervolgens foto’s zie op Facebook van gebouwen in
New York gaan de sluizen pas goed open. Mijn laatste bezoek aan New York is
alweer veel te lang geleden. November 2013 voor de begrafenis van Floyd, mijn
schoonvader. Een trotse, ietwat koppige, donkere Amerikaan die zich op mijn
eerste trip naar New York tot onvermoeibare reisleider ontpopte. Een
georganiseerde tour was er niets bij. Floyd vertelde graag en uitvoerig over zijn
stad, en over zijn escapades als marinier, maar ook over zijn gezin. Hij
had al zijn energie aan de opvoeding van mijn man Christopher besteed, beweerde hij, waardoor het kon
gebeuren dat de jongere dochter, mijn schoonzus, al op jonge leeftijd
ontspoorde. Ik hing aan zijn lippen en dat was precies wat hij nodig had, publiek.
Bijna niemand nam hem op latere leeftijd nog serieus. Zijn autoriteit was
tanende en dat viel hem zwaar. Met mij besprak hij intieme zaken die hij nog
nooit met iemand had gedeeld. `You are
more than my daughter in law,’ verklaarde hij, `you are my sister.’
Trots was ik om door hem als gelijkwaardig te worden bestempeld. Door deze eigengereide
man, die overtuigd van de betrokkenheid van de CIA bij de moord op Kennedy, het
leger de rug toekeerde. Een man van principes.
De afscheidsdienst vond plaats in de Saint Martin’s in
Harlem. Saillant detail; het carillon van deze kerk, het op een na grootste van
New York, is van Nederlandse makelij en in 1949 naar New York verscheept. Kleindochter
Lisa zong Amazing Grace, a capella en een tikje onzuiver. Bij het derde couplet
barstte ze in tranen uit en al snikkend voltooide ze het lied. Christopher verzorgde
het in memoriam en ik sloot af met een liefdevol verhaal over mijn schoonvader.
Recht uit het hart. Zijn zus die de hele kerkgemeenschap
aan het snotteren kreeg. Een mooier eerbetoon had Floyd zich niet kunnen wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten