Geen lustobject voor Latino's

Ziek zijn heeft als voordeel dat je toekomt aan dingen die je maar niet van je to-do-lijst kunt schrappen. Zo heb ik dit weekend waarin ik toch zielig alleen thuis zat maar eens benut om alles wat ik de laatste jaren heb geschreven te printen. Eens kijken of er genoeg bundelwaardigs tussen zit. Mijn voornemen voor 2015 was een boek te schrijven over het jaar waarin ik 60 werd (de titel gejat van Aaf Brandt Corstius: Het jaar waarin ik 30 werd). Door mijn verhuizing en andere ongemakken heb ik minder geschreven dan ik had gepland. Met de stukken van voorgaande jaren wellicht toch genoeg om een bescheiden bundeltje te produceren. Wie daarop zit te wachten, geen idee, maar het isbn lonkt. Tijdens het printen besloot ik de 100ste afdruk vandaag hier te publiceren, ongeacht welk verhaal het betrof. Vandaar, zie hier:

Tobin Bridge Chelsea MA 2009

Er stopt net op tijd een auto voor het tippelende meisje. De tropische regenbui barst los. In no time stromen de goten over. Ben ik in Amerika? Het land dat zichzelf zo beschaafd acht dat het zijn beschaving vol overgave ‘overdraagt’ aan de rest van de onderontwikkelde wereld? Het meisje staat op de ene straathoek, ik op de andere. Ik wacht op de bus naar Beantown (Boston), onder de Tobin Bridge, die Chelsea verbindt met Charlestown en al 55 jaar de Mystic River overbrugt. De rivier waar niets mystieks aan is, of het moet het ijzingwekkend zwarte water zijn, waarin sporadisch een maffiaslachtoffer dobbert langs de met toeristen bemande amfibievaartuigen. Het kind draagt een kort maar niet uitdagend jurkje met sneakers eronder. Ik een veel bloter, maar wel langer jurkje met teenslippers. Hoe ziet de automobilist voor wie hij moet stoppen om zich tegen betaling te ontladen?

Het meisje heeft een hard gezicht. Een desperate blik in haar ogen. Met een subtiel handgebaar wenkt ze automobilisten. Straatprostitutie is hier verboden. Als je wordt gearresteerd kom je met naam, leeftijd en adres in de krant. In de Chelsea Record beslaan de arrestaties dagelijks een halve pagina! Een dikke, kale Afro-Amerikaan stopt op haar hoek. Ze wisselen een paar woorden en het meisje stapt in. Waar zouden ze naartoe rijden? Wat zou ze doen? Handjob? Blowjob? En voor hoeveel? De prijzen voor levensonderhoud en benzine zijn enorm gestegen. Die van de betaalde liefde ook? Het intrigeert me, maar ik voel vooral medelijden met het meisje. En ik maak me ongerust over haar veiligheid.

Ik blijk geen lustobject voor Latino’s. Geen hitsige blikken of gefluit. Ik zie ze denken; wat moet dat slanke, blonde wonder van westerse beschaving hier in Chelsea of all places. Een verademing! Eindelijk rust van de lust. Afro-Amerikanen, dat is een ander verhaal, maar die zie je niet veel in Chelsea. Al trekt Christopher het gemiddelde aardig omhoog. Mijn bus is zo vol dat ik achterin moet stappen en niet bij de Charliecard machine kan om te betalen. A free ride! Ik wel. Het meisje van de andere straathoek betaalt misschien wel met haar leven...