H(ell)up Holland H(ell)up

`WE hebben gewonnen!’ jubelt een medecursist die onder de les stiekem haar Twitter heeft gecheckt. Wát WE hebben gewonnen is me niet meteen duidelijk. De staatsloterij? Deden WE mee dan? Een bedrijfscompetitie Go Pokemonstertjes? Daar zijn we net niet autistisch genoeg voor. Dan zal het wel iets Olympisch zijn. En jawel, de Nederlandse handbalsters zijn een ronde verder. En dus hebben WE gewonnen. Onze bijdrage aan de winst bestond uit het bespieden van zich, in het opwindende adolescentenzweet werkende jonge deernen, die in hun glimmende sportbroekjes voor volk en vaderland achter een bal aan renden. HUP HOLLAND HUP, oftewel Ha Ha Ha op onze voorhoofden geschminkt. Gespeend van elk spelinzicht, zuipend, boerend en ruftend van ONS bier en de, groot ingekochte vezelarme vetsnacks bekeken we de wedstrijd. Of, zoals thuis bij de zelfbenoemde elite, WE moedigden aan, en petit Commité Olympique met een goed glas caipirinha, met rum van de Lidl. Stirred, not shaken (met dank aan Bond). We waren verslaggevers op niveau, met de (hand)ballen verstand van zaken. BLUP HOLLAND BLUP.

WE zijn kampioenen in het ons toe-eigenen van de prestaties van onze sportieve volksvertegenwoordigers. Zo cultiveren we onze oranje guilty pleasure zonder expliciet te uiten dat Wilders stiekem wel gelijk heeft. Een WIN WIN Situatie!
Maar hebben WE dan ook verlóren wanneer een Naomi en een Daphne de hooggespannen verwachtingen niet waarmaken? Heeeej, dán geeft het Nederlands legioen couch coaches ineens niet thuis. Dan hebben ZE verloren! ZE hebben niet hard genoeg getraind, misten de vorm, waren mentaal uit balans, hadden te weinig biertjes gedronken of bezweken onder de druk. Begrijpelijk, en het gaat tenslotte om het meedoen en niet om het winnen, maar aan ONS heeft het niet gelegen. WE hebben hard genoeg op die zachte bank gezeten. Genoeg halfverteerde knakworstscheten gelaten en knoflookboeren met van die verfrissende vleugjes maagzuur. Onze Hollandse bierfabrikant hebben we zum kotzen gesponsord en de medische stand vergastten we op onze hartverzakkingen, en koolstofvergiftigingen van die aangebrande BBQ-Burgers. Ook het alternatieve circuit hebben we van brood en spelen voorzien. Zo kan de anonieme zelfhulpgroep Hoe verwerk ik teleurstellingen (Herman Finkers), het groeiende ledenaantal nauwelijks aan en dreigt deze, geheel tegen de ideologie in, met een ledenstop. Want ZE hebben weliswaar verloren, maar buiten de medailles vallen als natie, dat moeten WE wel even verwerken. HELLUP HOLLAND HELLUP!