Bij een willekeurig kraampje stap ik af, zet mijn fiets op de
standaard en neem plaats in het dunne reepje schaduw dat het tentje op het half
opgebroken plaveisel werpt. Ik bestel een cola en twee flessen water. De
ijskoude cola sla ik bijna in een teug achterover, onherroepelijk gevolgd door
een weldadige zoete boer. De verkoopster lacht besmuikt. Ik leg het water in
mijn fietsmandje en vervolg mijn weg met gepaste inspanning.
Aan de rand van een park torent het standbeeld van
een man met een uitgestoken hand hoog boven de Mekongdijk uit. De man gebaart dat Thailand,
aan de overkant van de rivier, iets terug moet geven aan Laos. Land, kroonjuwelen,
het monopolie op amfetaminehandel, ik weet het niet meer. Om het beeld van
dichtbij te bekijken fiets ik over de door bosschages omzoomde oprijlaan. Bij een
van de bosjes schopt een duidelijk benevelde bedelaar een hoop stennis. Hij
schreeuwt naar parkbezoekers en zwaait daarbij ongecoördineerd met zijn armen. Op mijn hoede
rijd ik achter hem langs. Maar niet behoedzaam genoeg. De dronkaard draait zich
om en nu ben ik het doelwit van zijn ongenoegen. Zwalkend komt hij achter me aan.
Pets, daar kletst een smoezelige bedelhand op mijn natte blote rug.
Verbouwereerd kijk ik om. Mijn belager achtervolgt me nog steeds en wil opnieuw
uithalen. `Sodemieter op!’ roep ik op niet mis te verstane toon. Dan druipt hij
af en richt zich weer tot het parkpubliek dat geen krimp geeft en mij niet
bepaald te hulp schiet. Eigen schuld Falang, zullen ze wel denken.
Ik rijd door en bekijk de grote man met zijn uitgestoken
hand. Hij heeft een prachtig uitzicht over de Mekong boulevard. Vooral rond
half zeven ’s avonds wanneer de coole Vientianen op keiharde beats hun lichaam Gangnam Style in het zweet werken en de serene rust van de
zonsondergang bruut verstoren.
Van de schrik bekomen vervolg ik mijn weg. Eenmaal bij mijn
broer zit de hele familie binnen in de zithoek van de taartenwinkel. Twee grote
flatscreens tegenover elkaar vechten om de aandacht. Op de een het nieuws, op
de ander een cartoon. Voor Ben, het driejarige zoontje van mijn 63-jarige
broer. Ben is geadopteerd en voor de dood weggehaald. Het lijkt of hij daar
toch iets aan heeft overgehouden. Niet aan de adoptie, daar heeft ie
ongelooflijke mazzel mee gehad, want er is geen liefhebbender vader dan mijn broer.
Maar het jongetje praat nog niet. Wel heeft hij een prima ontwikkelde agressie,
al zijn dinosaurussen moeten het ontgelden. Net als zijn auto’s, takelwagens en
speelgoedgeweren. In het westen zou hij al lang een of andere diagnose
opgeplakt hebben gekregen vanwege zijn vernielzucht. Hier kopen ze gewoon een
nieuwe dinosaurus voor hem.
Ik neem plaats op het afgeleefde bankstel waar ook vier te
dikke honden graag op chillen en waarop Ben zijn speelgoedwapens test. Niet op
de honden, op de bank. Uit het niets verschijnt er een man in bermuda en op teenslippers
en krijg ik een bruine papieren zak in mijn handen geduwd. Niemand slaat acht
op de man. Ik maak daarom een afwerend gebaar. `No, no thank you,’ zeg ik. Hij
probeert mij duidelijk iets aan te smeren. Vragend kijk ik naar mijn broer,
maar die is in het journaal verdiept. Iets met decreten en Donald Trump. Als de
vreemdeling aandringt voel ik me genoodzaakt mijn boodschap nog duidelijker
over te brengen en duw de papieren zak aan de kant. Dan kijkt mijn broer
eindelijk op. `Hi Lem,’ begroet hij mijn tweede belager van vandaag nonchalant.
Lem blijkt een bevriende ladyboy. Ik schaam me rot en overdreven dankbaar accepteer
ik zijn cadeau, dat hij ook nog eens zelf heeft gemaakt. Ik zal wel bevangen
zijn door de hitte, dat ik in elke willekeurige Laotiaan een bedelaar zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten