Vliegenmepper

De dikke zwarte vlieg bromt hinderlijk en duikt steeds in mijn blikveld terwijl ik zit te typen. Geërgerd grijp ik naar mijn wapen, het tennisracket op batterijen. Ik drijf de kwelgeest in een hoek en elektrocuteer hem. Een schroeilucht stijgt op. Ik knijp mijn neus even dicht en gruwel bij de gedachte aan het verschroeide vliegenvlees. Het slachtoffer zit vast tussen de snaren van het racket. Vol afkeer peuter ik het los. Klep van de prullenbak open en met lichte spijt zie ik het donkere lijkje tussen het plastic afval verdwijnen. 

Eigenlijk kan ik geen vlieg kwaad doen. Daarom vind ik het des te onbegrijpelijker hoe iemand, totaal onschuldige onbekenden pats boem van het leven kan beroven. Hoe gehersenspoeld moet je zijn. Blazen ze zichzelf vervolgens op vanwege die in het vooruitzicht gestelde maagden? Of vanwege ondraaglijk schuldgevoel? Welk dogma, religieuze haat, of levensovertuiging ook aan deze bloedige aanslagen in Parijs ten grondslag liggen, ze zijn wel gefaciliteerd en gefinancierd door de wapenhandel en indirect dus door onze regeringen. De wapenleveranciers, de lobbyisten en de (corrupte) politici zijn ooit kinderen geweest die ook geen vlieg kwaad konden doen. Waar ging het toch fout? Wanneer hebben ze gedacht, dat patriottisme en die godsdienstwaanzin, laat ik die eens gaan financieren en faciliteren. Als we hen nu eens alle wapens ter wereld laten verzamelen en vernietigen. Voor straf. En hun luxe villa’s afnemen en ter beschikking stellen aan vluchtelingen. Dan kunnen we weer ouderwets landjepik spelen door een robbertje te vechten. Of elkaar een pak voor de broek te geven met de vliegenmepper. Dat zal ze leren.

Ooit is er een man doodgeschoten, één man, in de kleinste kroeg van Groningen aan de Rodeweg. Jaren later kwam ik er op een beschonken zondagavond toevallig terecht. Niet geheel gespeend van sensatiezucht vroeg ik de bareigenaar naar het `incident’. Hij wuifde het gebeuren laconiek weg. Dat die man in zijn kroeg de dood had gevonden, soit, of zoals de Groningers zeggen, zwah. `Maar het gaf zo’n troep hè?’ grinnikte de barman. Diezelfde troep, en dan 150 keer erger, mag nu in Parijs worden opgeruimd door juist die mensen die voor ditzelfde soort geweld zijn gevlucht.